Τελικά, με το πέρασμα των χρόνων ανακάλυψα πως εκείνη η άτιμη αρρώστια η κατάθλιψη ήταν εκείνο που με βασάνιζε, με έκανε κουρέλι, έπεφτα ψυχολογικά, έπιανα πάτο και ήμουν λες και είχα γυρίσει από τους «νεκρούς».

Τι ήταν αυτό που με κράτησε όμως στη ζωή ; Ήταν η δύναμη και η θέληση για να ζήσω, να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να βρω ξανά το χαμόγελό μου. Τα κατάφερα, αλλά να η κατάθλιψη είναι εκεί και με συντροφεύει σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Γελάς, πονάς και ειδικά με το 2ο συναίσθημα σε καταβάλλει και σε ρίχνει, αλλά βρίσκεις την δύναμη και σηκώνεσαι.

Δεν χωράνε τα δεν μπορώ, ούτε τα δεν θέλω, η ζωή σου δεν είναι παίξε γέλασε. Μια ζωή την έχεις, δεν μπορείς να κλαίγεσαι συνέχεια για έναν πρώην που σου ρήμαξε την ζωή, προχώρα γιατί το αξίζεις.

Και οι εποχές δεν είναι για να είσαι εκείνο το ήσυχο παιδί που πονάει και κλαίγεται, πρέπει να είσαι εκείνη ή εκείνος που σηκώνει ψηλά το κεφάλι και τα χώνει. Μην αφήνεις κανέναν να σε ρίχνει και πολέμησε την κατάθλιψη σε περίπτωση που πάσχεις από αυτήν. Μη το βάζεις κάτι.

Και μην ξεχνάτε ...Να χαμογελάτε γιατί σας αξίζει!!!

Για το Sugar Mama,
Τίνα Μιχαηλίδου