Όταν έκλεισε το βράδυ η βιτρίνα των δώρων της Πρωτοχρονιάς, πίσω από τα σκοτεινά της κρύσταλλα, έγινε μια τρανή συνωμοσία.
Αρχηγός της συνωμοσίας ήτανε μία μεγάλη κούκλα, με ξανθά μαλλιά, με γαλανά μάτια, γεμάτα καλοσύνη και με κατακόκκινα μάγουλα, που καθώς μιλούσε στο λαό των άλλων παιγνιδιών, κοκκίνιζαν ολοένα περισσότερο από το θυμό της.

Έμεναν πέντε μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα και όλα ήταν ακόμη καταπράσινα. Όσο μακριά και αν έβλεπες δεν υπήρχε ούτε μια χιονονιφάδα.

Τα παλιά τα χρόνια ζούσε σε μια μακρινή χώρα ένα πολύ ευτυχισμένο πριγκιπόπουλο. Όλη την ώρα γελούσε και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε, όπως τα διαμάντια στις αχτίδες του ήλιου.

Η Κατερίνα έλυσε τις κορδέλες του μεγάλου της καπέλου.
Μόλις γύρισε από την εκκλησιά και τα ακόμα τα λόγια του παπά βουίζανε στ' αυτιά της.

Ήταν Σάββατο πρωί. Το αγόρι όρμησε με φόρα έξω από το σπίτι του κρατώντας στο ένα του χέρι ένα κομμάτι ψωμί και στο άλλο μια μπάλα. Έψαξε για τους φίλους του, αλλά δεν τους βρήκε πουθενά.

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,

Μια φορά σ' ένα δάσος έπιασε μια τόσο δυνατή μπόρα, που δεν είχε ξαναγίνει. Τα σύννεφα πάλευαν στον ουρανό με βογκητά, βροντές, με χτυπήματα, κεραυνούς, αστραπές, κι έριχναν ποτάμι τη βροχή.

Βρεγμένο χώμα μύρισε,
ο κήπος πανηγύρισε,

Ο παππούς μάζεψε τα παιδιά γύρω του και –σαν παραμύθι- άρχισε να λέει:

Μιλούσανε δυο νεράιδες.
-Τι σημαία να δώσουμε σ' αυτή τη χώρα; είπαν και έδειξαν την Ελλάδα.