Σίγουρα μπορούμε να κάνουμε κάτι έως πολλά παραπάνω γι’ αυτό.

Αρχικά, αν περιμένουμε να δούμε τα παιδιά να φέρονται με σεβασμό απέναντί μας, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σεβόμαστε εμείς τον ίδιο μας το εαυτό. Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί πώς συμπεριφερόμαστε εμείς απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους;

• Είμαστε ειλικρινείς, αληθινοί και συνεπείς με τον εαυτό μας;
• Δίνουμε σημασία στις ανάγκες μας;
• Σεβόμαστε την ιδιωτικότητα μας;
• Είμαστε αδιαπραγμάτευτοι στις αρχές μας; (ηθικές, κοινωνικές κ.α.)
• Κρατάμε το λόγο μας; Αποδεικνύουμε έμπρακτα όσα λέμε;
• Αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών μας με κάθε κόστος;
• Εκφράζουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα ακόμα και όταν δεν μας συμφέρει;
• Εκφράζουμε γνήσιο νοιάξιμο για το παιδί, τον γονέα, τον σύζυγο, τον συνεργάτη ώστε ο άλλος να νοιώθει σημαντικός και ανακουφισμένος που κάποιος ακούει προσεκτικά και αφουγκράζεται τις ανάγκες του πριν μιλήσουμε για τις δικές μας;
• Αναγνωρίζουμε τη σημασία του ρόλου -προτύπου-που παίζουμε στη ζωή των παιδιών μας και ότι είμαστε συνοδοιπόροι στην προσωπική μας εξέλιξη; Συνειδητοποιούμε ότι όλοι μας έχουμε το ίδιο δυναμικό ικανοτήτων-δεξιοτήτων και γνώσεων ενώ το μόνο που μας διαφοροποιεί είναι οι εμπειρίες μας;
• Αναγνωρίζουμε την μοναδικότητα κάθε παιδιού/ανθρώπου και το δικαίωμά του να διεκδικεί όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα/κεκτημένα για εμάς; Π.χ. το δικαίωμα της έκφρασης του λόγου, των αναγκών του; Δίνουμε την πρέπουσα σημασία; Συν-αισθανόμαστε τις ανάγκες του; Μοιραζόμαστε τις ανησυχίες του, τους προβληματισμούς του, τις αδυναμίες του, τις χαρές και τις επιτυχίες τους;

Επομένως, αν αναλογιστούμε όλα τα παραπάνω, τότε θα έχουμε κάνει το σημαντικότερο βήμα να εμπνέουμε και να βιώνουμε τον σεβασμό του εαυτού μας και των σημαντικών άλλων ανθρώπων στη ζωή μας γιατί ο σεβασμός όπως συνηθίζεται να λέγεται, δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται!