Όλα έγιναν πριν αρκετό καιρό, αλλά λόγω έρευνας της αστυνομίας δεν ήθελα να πω τίποτα εκείνο το διάστημα. Είμαι μαμά 2 παιδιών, το μεγάλο μου πάει σχολείο, το μικρό μου είναι μωράκι, έτσι κι εκείνη την ημέρα πήγα τον γιο μου στο σχολείο που βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι. Δεν εργάζομαι γι' αυτό ο γιος μου δεν είναι στο ολοήμερο, σχόλαγε στις 12.00 και όπως κάθε μέρα ήμουν εκεί για να τον πάρω.

Έκανε κρύο θυμάμαι και τον κουκούλωσα με το σκουφί του και το κασκόλ, τον κράτησα από το χέρι και μαζί με μια άλλη μαμά και φίλη που είχε ένα κοριτσάκι, ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Ο γιος μου τότε μαζί με την συμμαθήτριά του μας ζήτησαν να παίξουν για λίγο στην παιδική χαρά που υπάρχει κοντά στο σχολείο και μια που ήταν τα μόνα παιδιά και η παιδική ήταν περιφραγμένη δεχτήκαμε. Περνούσε η ώρα, τα παιδιά παίζανε μπροστά μας και η άλλη μαμά μου ζήτησε να φύγουμε για να ταΐσει το μικρό της παιδάκι που το είχε κι αυτό μαζί, αλλά δεν ήταν σε ηλικία που μπορούσε να πάει σχολείο (εγώ ήμουν έγκυος τότε στο 2ο παιδάκι μου). Έτσι φωνάξαμε τα παιδιά και βγήκαμε από την παιδική, τα παιδιά προχωρούσανε μπροστά μας κι εμείς ακριβώς από πίσω στο δρόμο κρατώντας το μικρό παιδάκι από το χέρι (το είχαμε στην μέση). Εκείνη την στιγμή γυρίζει ο γιος μου και με ρωτάει «μαμά να πάμε στο πεζοδρόμιο;» του απάντησα καταφατικά και του είπα «μόλις φτάσετε στην πινακίδα σταματήστε». Η απόσταση μεταξύ μας ήταν περίπου ένα μέτρο και μας χώριζε ακριβώς ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο.

Τα παιδιά πήγαν στο πεζοδρόμιο δεξιά του αυτοκινήτου κι εγώ ήμουν ακριβώς πίσω από το αυτοκίνητο και αριστερά ήταν η φίλη μου η οποία είχε ήδη πάρει την στροφή. Το πεζοδρόμιο ήταν πολύ στενό και περπατούσαν τα παιδιά ένα ένα και πραγματικά σταμάτησαν μόλις είδαν την πινακίδα. Δίπλα ακριβώς από αυτό το κόκκινο μικρό αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο ακριβώς στην πινακίδα, στην άκρη του πεζοδρομίου χωρίς φώτα, χωρίς κάτι να μας βάλει σε υποψίες. Ήταν απλά ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.......................... με δύο άντρες όμως μέσα που δεν φαινόντουσαν καθόλου. Μόλις είδαν τα παιδιά άνοιξε η πόρτα του οδηγού. Ο γιος μου ήταν ακριβώς έξω από την θέση του οδηγού, ακούω λοιπόν μια φωνή «Παιδιά είστε μόνα σας; Περιμένετε κανέναν;» Η φίλη μου τα έχασε και κοκάλωσε, άρπαξε αγκαλιά το μικρό το παιδί και κοιτούσε, εγώ άρχισα να φωνάζω «Φύγετε από εκεί, γρήγορα τρέξτε» και (επειδή οδηγώ κι εγώ) κοίταξα από το πίσω τζάμι τον καθρέφτη του οδηγού . Ο οδηγός με κοιτούσε κι αυτός και συνέχισα να φωνάζω με όλη μου την δύναμη, προτρέποντας τα παιδιά να φύγουν από εκεί «Μην μιλάτε σε αγνώστους, φύγετε ΤΩΡΑ, ΤΡΕΞΤΕ» που να πηγαίνανε όμως που ήταν εγκλωβισμένα; Η ανοιχτή πόρτα του οδηγού εμπόδιζε τα παιδιά να φύγουν από μπροστά, ενώ από πίσω έπρεπε να φύγουν ένα ένα γιατί δεν χωρούσαν στο στενό πεζοδρόμιο και το κοριτσάκι είχε κι αυτό κοκαλώσει όπως η μαμά του. Ο δικός μου γιος ήταν ακριβώς δίπλα από την θέση του οδηγού και πραγματικά νόμιζα ότι θα βγει ένα χέρι και θα τον αρπάξει να τον τραβήξει μέσα.

Ξαφνικά η πόρτα έκλεισε, είχαν αρχίσει να βγαίνουν οι γείτονες στα μπαλκόνια και τα παιδιά απεγκλωβίστηκαν. Τράβηξα τον γιο μου με τόση δύναμη κοντά μου που πραγματικά τον πόνεσα τόσο σφικτά που τον κρατούσα και συνέχιζα να φωνάζω ότι δεν μιλάμε σε αγνώστους απομακρύνοντας όσο πιο γρήγορα γινόταν τα παιδιά από εκεί. Καθώς περνούσα δίπλα από το αμάξι κοίταξα μέσα, ο συνοδηγός ήταν ένας μελαμψός, ακούρευτος νεαρός και φορούσε ένα μαύρο μπουφάν, που μόλις με είδε ότι κοιτούσα γύρισε από την άλλη πλευρά το κεφάλι του για να μην τον δω καλά (έτσι είδα ότι ήταν ακούρευτος, τα μαλλιά του κάλυπταν το σβέρκο) Τον οδηγό δεν τον είδα, μόνο τα μάτια του θυμάμαι που ήταν αμυγδαλωτά και με κοιτούσαν με καχυποψία, από ότι μου είπε ό γιος μου ήταν φαλακρός. Μόλις απομακρυνθήκαμε και πήγαμε στο απέναντι πεζοδρόμιο βάλανε μπροστά το αμάξι και φύγανε, όπως στρίψανε είδα ότι το αμάξι πίσω δεν είχαν πινακίδες. Η φίλη μου δεν μπορούσε να μιλήσει έτρεμε και ήταν σε πανικό και το μόνο που ήθελε ήταν να πάει σπίτι και να κλειδώσει. Εγώ έτρεμα και μόλις μπήκα σπίτι τηλεφώνησα στην αστυνομία και στην Πρωτοβάθμια και ενημέρωσα για το περιστατικό, μετά κατέρρευσα και έκλαιγα γιατί συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να είχα χάσει το παιδί μου μπροστά στα μάτια μου.

Το μυαλό παίζει διάφορα παιχνίδια σε τέτοιες καταστάσεις και όταν όλα γίνονται σε κλάσματα δευτερολέπτων, οι σκέψεις περνάνε τόσο γρήγορα και απότομα που τις θυμάσαι μετά. Μπορείτε να σκεφτείτε τι θα γινόταν αν τον έπαιρναν; Πάλι καλά που πήγαν όλα καλά με την εγκυμοσύνη αν και είχα αίμα τις επόμενες ημέρες, προφανώς από την ταραχή.

Το περιστατικό πείρε μεγάλες διαστάσεις στην τοπική κοινωνία που ζω και έμαθα ότι υπήρχε και άλλο περιστατικό με το ίδιο κόκκινο αυτοκίνητο, καθώς και ότι αυτό το αμάξι ήταν παρκαρισμένο εκεί στο σχολείο από το πρωί αλλά κανένας δεν υποπτεύθηκε κάτι.
Στον γιο μου είχα μιλήσει για τους κανόνες όσων αφορά τους ξένους, ήξερε ότι δεν μιλάμε σε ξένους και όλες τις συμβουλές που λένε οι μαμάδες για τους αγνώστους. Όταν λοιπόν τον ρώτησα «αγόρι μου δεν έχουμε πει ότι ΔΕΝ μιλάμε σε ξένους;»

Μου απάντησε «μαμά μιλούσαν στο κοριτσάκι και εγώ έκανα αυτό που μου είπες, δεν του μίλησα»

Τώρα πλέον λέμε «ΔΕΝ μιλάμε και ΦΕΥΓΟΥΜΕ και από εκεί ΓΡΗΓΟΡΑ».
Οι άγνωστοι που ενόχλησαν τα παιδιά ΔΕΝ έχουν συλληφθεί, είναι κάπου εκεί έξω και ίσως ψάχνουν κάποιο παιδάκι που είναι μόνο του. Σκέφτομαι λοιπόν και ρωτάω είμαι εγώ υπερβολική που πάω και παίρνω πάντα ΕΓΩ το παιδί μου από το σχολείο; Είμαι υπερβολική που τον κρατάω πάντα από το χέρι; Είμαι υπερβολική που του λέω να περπατάει δίπλα μου ακόμη και στο πεζοδρόμιο;

Είμαι υπερβολική που δεν τον αφήνω να πάει σε στενά πεζοδρόμια και του λέω να προχωρήσει από τον δρόμο; Αν η απάντηση είναι ναι, πραγματικά σας εύχομαι να ΜΗΝ ζήσετε ποτέ αυτήν την άσχημη εμπειρία που έζησα εγώ... γιατί τότε θα γίνεται κι εσείς υπερβολικές!
Το νου σας στα παιδιά!!!

Για το Sugar Mama
μια ζαχαρένια μαμά που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της